कविता : सानो शहरका साना मान्छेहरू

– हरि अधिकारी

सानो शहरमा बस्छन् साना मान्छेहरू
मसिना हुन्छन् अभिलाषा तिनका
देख्छन् सपना भाच्चिएका टुक्राटाक्री,
मुठारिएका पखेटाले उड्न खोज्छन्, सक्दैनन्, पछारिन्छन्
र आफ्नै मुटु वरिपरि रुमल्लिई रहन्छन् ।

सानो शहरका साना मान्छेहरू
साना साना सुखका टुक्राहरूलाई खोजिरहेका हुन्छन्
हाटबजारमा, मेलाजात्रामा, हिँड्दा हिँड्दै
सधैँ सुस्ताउने गरेको बरको छहारीमा
र भेटैपिच्छे प्रणाम गर्ने गरेको मानिसको नजरमा ।

आफूजस्तै सानो मान्छेको निम्तोमा भक्कुमार मातेर
एक्कैछिन भए पनि आफ्नो मालिक आफैँ भएर
सानो शहरका साना मान्छेहरू
बिपनाका कठोर चट्टानहरूलाई
बेहोसीको कुमले फुटाल्छन् ।

चुहिएको झुपडी, फाटेको चोलीबाट च्याउँने स्त्रीको छाती
पोलियोग्रस्त सन्तान,
धेरै रिन, शून्य धन र हताश मन,
यी सबैमाथि
गहिरो तन्द्राको च्यादर ओढाइदिएर
यी साना, कमजोर तर बाँच्न सिपालु मान्छेहरू
निर्धक्क निदाउँन सक्छन् ।